مصاحبه سرویس هنری هنر آنلاین با فاطمه بهمن سیاهمرد درباره نمایشگاه انفرادیش با عنوان چالش عناصر در گالری پرو‌ژه های آران
تهدید دائمی و تعلیق در زندگی / روایت فاطمه بهمن سیاهمرد از نمایشگاه "چالش عناصر" در پروژه‌های آران
فاطمه بهمن سیاهمرد گفت: وجود عناصر کمتر شناخته شده در آثارم باعث می‌شود به تعداد مخاطبان خوانش‌هایی از آثار وجود داشته باشد و برای آنها سوال پیش بیاید.
تهدید دائمی و تعلیق در زندگی / روایت فاطمه بهمن سیاهمرد از نمایشگاه "چالش عناصر" در پروژه‌های آران
سرویس تجسمی هنرآنلاین: نمایشگاه آثار فاطمه بهمن سیاهمرد با عنوان "چالش عناصر" در گالری پروژه‌های آران برپاست. این هنرمند در گفت‌وگو با هنرآنلاین درباره این نمایشگاه گفت: هشت اثر در این مجموعه نمایش داده شده است که میان نقاشی و حجم در حال حرکت هستند و نمی‌توان گفت که این آثار صرفا نقاشی یا حجم هستند زیرا از ابتدا با هم شروع شده و رشد کرده‌اند.
سیاهمرد با بیان اینکه آماده‌سازی مجموعه دو سال و نیم زمان برده است گفت: این نمایشگاه در ادامه مجموعه قبلی‌ام است که "جغرافیای تعلیق" نام داشت. در این مجموعه‌ها روایتی از یک داستان وجود دارد و از دنیایی حرف می‌زند که ربات‌های هوشمند نسل انسان را تهدید می‌کند و انسان رو به انقراض می‌رود. پس از آن موجودات فضایی به کمک انسان می‌آیند اما آنها را به بردگی می‌گیرند و سپس نسل جدیدی از موجودات متولد می‌شوند.
او با بیان اینکه داستان‌هایی از زمان حال به گذشته را تعریف می‌کند افزود: در مجموعه قبلی انگار مخاطب در سیاره‌ای بالاتر از سیاره زمین نشسته و از بالا به ساکنان آن نگاه می‌کرد، ولی در مجموعه "چالش عناصر" انگار خود بیننده به میان این موجودات سقوط کرده و در میان آنها زیست می‌کند. او با یک ذره‌بین تک‌تک عناصر را می‌شناسد و متوجه می‌شود که آنها زیست متفاوتی دارند.
سیاهمرد درباره رویکرد خود در این آثار گفت: تعلیقی که در سالیان اخیر همه مردم جهان را درگیر خود کرده است موردنظرم بود. ما هر روز اخبار متفاوتی درباره آتش گرفتن جنگل‌ها، آب شدن یخچال‌های قطبی، سخن دانشمندان درباره اینکه بشر تا چند سال دیگر امکان زندگی در این سیاره را دارد می‌شنویم. همه ما تهدید به نابودی می‌شویم با این‌حال به مسائل بسیار جزئی و کم‌اهمیت‌تری توجه می‌کنیم. با وجود همه این فجایع یک نظم نادیدنی در جهان وجود دارد که زندگی را پیش می‌برد اما کافیست یک نخ در این میان پاره شود تا همه شرایط زیستی انسان به هم بریزد. در واقع این آثار شکل واکنش من به حوادث پیرامون است.
او درباره المان‌هایی که در این مجموعه به کار برده است گفت: موزاییک‌ها نمادی از زمین هستند، جاده‌ها نماد راه هستند و گوی‌ها استعاره از تولید یا زایش هستند. بیشتر تاکیدم بر این بود که عناصری را در آثارم استفاده کنم که در پیرامون خود کمتر به آنها توجه می‌کنیم. اگر از عناصر شناخته شده استفاده می‌کردم بیننده به دنبال معانی آشنا می‌گشت ولی من می‌خواستم بیننده نشانه‌شناسی جدیدی را بر اساس ادراک خود به دست بیاورد. وجود عناصر کمتر شناخته شده در آثار باعث می‌شود به تعداد مخاطبان خوانش‌هایی از آثار وجود داشته باشد و برای مخاطبان سوال و چرایی پیش بیاید. ایجاد سوال در مخاطب برای من مهم‌ترین بخش کار است.
سیاهمرد درباره دلیل وجود حجم در این آثار گفت: در مجموعه قبلی‌ام حجم را جدا نمایش داده بودم و نقاشی‌ها نیز کاملاً دو بعدی و جدا از حجم‌ها بودند. اما در این مجموعه حرکت میان حجم و نقاشی یک بخش از تعلیق مورد نظرم است. در این حالت تعلیق فقط در روایت و کشیدن المان‌ها نیست. وقتی مخاطب مقابل تابلو قرار می‌گیرد به شک می‌افتد نخی که روی آن قرار دارد واقعی است یا نقاشی شده است و چند ثانیه در این تعلیق می‌ماند. بودن میان فضای مجازی و واقعی چیزی است که دوست داشتم بیننده را درگیر آن کنم. سعی کردم به فضاهای مجازی هم اشاره کنم که با آن درگیر هستیم و اطلاعاتی از آن می‌گیریم که معلوم نیست به درد ما می‌خورد یا نه.
او ادامه داد: لزوم کاربرد بیشتر اشیاء و لوازمی که در سطوح مختلف دارای هوش مصنوعی هستند، در زندگی همه ما حس می‌شود. ما بدون فکر و حتی بدون اینکه لازم باشد از هر وسیله‌ای در زندگی خود استفاده می‌کنیم و ناخودآگاه درگیر لوازم دارای هوش مصنوعی می‌شویم. خود به خود ما هم تبدیل به روبات می‌شویم و به سمتی می‌رویم که آگاهانه انتخاب نمی‌کنیم بلکه کورکورانه به دنبال آن چیزی می‌رویم که برای ما ساخته شده است.
سیاهمرد افزود: در این مجموعه اثری به نام گورنیکا وجود دارد که به لحاظ فیزیکی موضوع "چالش عناصر" را نشان می‌دهد. در این 2 لت، دری وجود دارد که باز و بسته می‌شود و روی آن چیدمانی از نخ وجود دارد. سایه این نخ‌ها را با مداد روی بوم نقاشی کرده‌ام اما وقتی کار را جمع کرده و دوباره باز می‌کنیم این نخ‌ها جابجا می‌شوند و سایه‌ها دیگر در جای قبلی خود قرار ندارند. این کار نماد عناصری است که قبلاً در زندگی ما بودند و حالا نیستند. چالش عناصر در این کار خیلی بارز است و عناصر مدام با هم در جدل هستند. من از دید معاصرتر به کار پیکاسو نگاه کردم تا در فضای تجسمی بتوانم این جنگ و جدل میان عناصر را باز تعریف کنم.